W sobotę na Cmentarzu Osobowickim rozpoczął się pogrzeb Władysława Sidorowicza , byłego ministra zdrowia i polityka Platformy Obywatelskiej. Żegnali go przedstawiciele rządu, sejmu i senatu, struktur partyjnych, dolnośląskiej Solidarności, świat lekarski, przedstawiciele miasta i uczelni wyższych, a także liczna rodzina i przyjaciele. W ostatnim pożegnaniu towarzyszyło mu około 200 osób.
Wicemarszałek Senatu RP Stanisław Karczewski tymi słowami pożegnał śp. Senatora: "Dziś świętej pamięci doktor Władysław Sidorowicz odbiera w Domu Ojca nagrodę za swoje ziemskie życie. Wita go tam otwartymi ramionami Jego patron, święty Władysław, król Węgier, wnuk polskiego króla Mieszka Lamberta: Senatorze, w dobrych zawodach wystąpiłeś, bieg ukończyłeś, wiary ustrzegłeś.
Tempus fugit, aeternitas manet – czas ucieka, wieczność czeka. Czeka na nas wszystkich. Rzecz w tym, by to życie wykorzystać, jak należy.
Jak wykorzystał świętej pamięci Władysław Sidorowicz. Gdy trzeba było walczyć, on był w Solidarności Walczącej. Gdy trzeba było budować, on na różnych stanowiskach, senatorskich, ministerialnych, samorządowych, oddawał swoje siły, wiedzę i doświadczenie Rzeczypospolitej. Gdy trzeba było pomagać –pomagał tym, których dopadły najgorsze choroby – choroby duszy. Widzę go oczami wyobraźni, jak drobny, zawsze uśmiechnięty, spokojny i życzliwy wszystkim napotkanym przebiega parlamentarne korytarze. Jego obecność była dla nas wielkim darem."
Władysław Sidorowicz senator VI i VII kadencji.
24 lipca 2014 r. we Wrocławiu zmarł Władysław Sidorowicz, senator VI i VII kadencji, przewodniczący Komisji Zdrowia, członek senackich komisji: praw człowieka, obrony, spraw zagranicznych oraz rodziny i polityki społecznej. Urodził się 17 września 1945 r. w Wilnie. W latach 1963–1968 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1968 r. za udział w wydarzeniach marcowych był więziony, a następnie represjonowany, zawieszony w prawach studenta, miał zakaz kontynuowania studiów przez 2 lata. Ostatecznie ukończył studia w 1971 r. na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi. Uzyskał specjalizacje I i II stopnia z psychiatrii. Przez całe swoje życie zawodowe związany z wrocławską służbą zdrowia. Pracował w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej im. Ludwika Hirszfelda, szpitalu im. Ludwika Rydygiera, a także na Akademii Medycznej, skąd w 1975 r., z przyczyn politycznych, został odsunięty od pracy. W 1976 r. był kierownikiem w Zespole Opieki Zdrowotnej Sródmieście, a w latach 1977–1979 – asystentem w Specjalistycznym Zespole Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej. Od 1979 do 1999 r. pracował w Zespole Opieki Zdrowotnej dla Szkół Wyższych, gdzie do grudnia 1981 r. pełnił funkcje kierownika Poradni Zdrowia Psychicznego i ordynatora Oddziału Dziennego Psychiatrycznego.
W 1991 r. był ministrem zdrowia i opieki społecznej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Od 1989 r. do 1992 r. współtworzył Izby Lekarskie, pracując w Komitecie Założycielskim Krajowym. Przewodniczył Dolnośląskiej Izbie Lekarskiej (1990–1992). W latach 1994–2003 pracował jako lekarz miejski, pełnił także funkcję dyrektora Wydziału Zdrowia Urzędu Miejskiego Wrocławia. Od 2003 r. do 2005 r. był dyrektorem Departamentu Spraw Społecznych w tym urzędzie.
Od 1980 r. do 1999 r. należał do NSZZ „Solidarność”. Był m.in. delegatem na I Zjazd Krajowy, przewodniczącym Regionalnej Komisji Koordynacyjnej Pracowników Służby Zdrowia oraz wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” (1981–1990). W latach 1999–2005 był radnym Sejmiku Województwa Dolnośląskiego.
Internowany od momentu wprowadzenia stanu wojennego do czerwca 1982 r. W latach 1982–1987 był członkiem Rady Politycznej Solidarności Walczącej. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, w Zespole ds. Zdrowia.